De afgelopen weken heb je je misschien afgevraagd waar ik was. Ik was bijvoorbeeld niet altijd terug te vinden in de Praalcasts. En dit had een reden: mijn lieve oude opaatje is helaas overleden. Het is allemaal prima zo, voor zowel hem als voor mij. Het was namelijk zijn wens.
Maar tijdens deze periode, die in de herfstvakantie begon, had ik een openbaring. Ik wist wel dat de zorg een intens beroep was, maar nu kreeg ik het van dichtbij mee.
Mijn opa kwakkelde al een tijdje met zijn gezondheid en woonde daarom in een aanleunwoning. Hij kon hier dus aanleunen op de zorg. Dit betekent dat er dagelijks gecontroleerd werd of hij zijn medicatie had ingenomen en dat hij eventueel geholpen werd met aankleden. Maar dit wilde mijn opa niet. Hij vond het namelijk belangrijker dat de ‘meisjes van de zorg’ even konden bijkomen van hun drukke ochtenddienst. Mijn opa zorgde vaak dat er een bakje koffie of thee voor hen klaarstond en vroeg hoe het met hen ging, of hun kinderen of hun ouders of iets anders in hun leven.
En ook ik maakte kennis met de ‘meisjes van de zorg’ (dit zijn ook vrouwen van een jaar of 60, maar ja ze waren jonger dan mijn opa dus ‘meisjes’). Ik kwam zeker twee keer in de week bij ‘m en wanneer een van hen er ook was, was het een gezellige boel. Ook zo de week dat het minder goed ging met mijn opa.
Na wat pijn en een val belandde hij in bed, waar hij niet meer uit is gekomen, kwamen de meisjes ook bij ‘m langs. En niet degene die bij hem langs moesten komen, maar ook meiden die in een andere vleugel die avond moesten werken. Zij kwam even kijken bij ‘opa Cor’, zoals ze hem moesten noemen. Zij bleven niet 5 minuten en waren daarna weer weg, nee ze bleven zitten, dronken wat en we hadden het over van alles.
Ik ontdekte hoe belangrijk de meisjes voor opa waren. Hij zorgde ervoor dat de meiden extra kwamen en dat ze ook de tijd namen. En pas die week ontdekte ik dat dat voor hen meer dan fijn was. Het huis van mijn opa werd een rustpunt voor hun, een plek waar ze even konden zitten en waar werd gevraagd hoe het met hen ging.
In die laatste dagen zag ik wat die band had veroorzaakt. Mensen die huilend om het hoekje kwamen kijken toen mijn opa zijn laatste uur aanbrak. Mensen die op hun vrije dag nog kwamen, voor opa Cor. Mensen die zorgden dat ze op zijn uitvaart konden komen.
En toen besefte ik het ineens. De zorg is zo intens. Naast al het zware fysieke werk is er ook zo’n groot mentaal gedeelte. Een band kan zo sterk worden in een korte periode dat het voor hen ook pijn doet wanneer iemand doodgaat. En dat maakt hen de beste en dat raakt me. Zij zorgen dag in en dag uit voor onze geliefde en zij doen dat met alle liefde. En die liefde moeten we koesteren. Want jeetje, wat is onze zorg belangrijk.
Comments